Deze week een paar #wonderen, een verhaal over #schermverslaving die blijkbaar ook #ouderen in zijn greep heeft. Weer wat #geklaag over de zielige #generatie en een verhaal over #snel #rijk worden.
En uiteraard ook de #paniek die de #ICT probeert te zaaien over #kunstmatige #Intelligentie. En natuurlijk dat #badpak, dat, nu de zon voorzichtig probeert nog iets van de lente te maken, voor veel ophef zorgde.

Wonderen.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Feijenoord kampioen en de Coolsingel niet gesloopt. (twee wonderen in één)
Erdogan wint de eerste ronde van de verkiezingen niet.
Een hele week geen regen.

Schermen

De trouwe lezer weet dat ik me erger aan de huidige generaties die als het ware aan hun scherm zitten vast gekleefd. Wellicht weet de lezer ook dat ik graag naar wielrennen kijk. Zo zat ik dinsdag nar de Giro te kijken waar ze weer hadden dat de afgelopen maanden onze streken geteisterd heeft. Koud, nat en dan is afdalen niet zonder gevaar. En jawel, een renner remt te laat, glijdt uit en komt tegen een gebouw aan dat net in die haarspeldbocht is neergezet. Pijnlijk idee.
Tegen het huisje aangeleund staat zo’n oude man zoals je je een oude Italiaanse man voorstel. Kort, dikjes, gebogen, gegroefde hoofd (we plegen dat markante kop te noemen) en met de uitstraling die we van de Italiaan hebben “Ik ben opgestaan vandaag, heb mijn cappuccino op dus het werk is gedaan vandaag!”. In zijn rechterhand een telefoon geklemd. Hij kijkt door zijn telefoon naar de renner, die er echt niet al te fris bij ligt, pakt met zijn linkerhand de verwrongen fiets en legt die apart, waarbij hij het scherm geen seconde uit het oog verliest.
De camera rijdt door, de wedstrijd moet doorgaan. Net als de regen.

De zielige generatie.

De Nederland zegt, volgens een van de vele onderzoeken, gelukkig te zijn, behalve dan de groep tussen pakweg 18 en 35 jaar. (Niet geheel) toevallig de groep die ik vorige week als “de klaaggeneratie” betitelde. Ze hebben te weinig vrije tijd (ze moeten soms zelfs wel drie dagen per week werken), ze krijgen geen huis cadeau en moeten daar zelf achteraan (papa en mama doen het niet meer allemaal). Wat ze vooral tegenstaat is dat ouderen niet meer meteen klaar staan als ze weer eens gaan klagen en soms, heel soms, zelf hun problemen moeten oplossen.
Er zijn soms dingen die me naar het stenen tijdperk doen verlangen. Als een mens dan een boodschap wilde delen moest hij eerst uren in een steen zitten beitelen en aansluitend uren sjouwen met dat ding om hem te bezorgen. Zelf heb ik geleerd met de kroontjespen, regelmatig gedoopt in het inktpotje, keurig tussen de lijntjes (nou ja, mijn fijne motoriek was en is niet echt geweldig) mooie schuingeschreven letters aan het papier toe te vertrouwen, het epistel te vouwen en in een handige beweging in een enveloppe te schuiven, de klep met de tong te bevochtigen en dicht te plakken om aansluitend de rug van hare majesteit te tongen en in de rechterbovenhoek te plakken om daarna naar de brievenbus te lopen om het geheel door de PTT te laten bezorgen.
Wil de klaaggeneratie iets communiceren dan grijpen ze naar hun smartphone en laten dat ding een tekst typen die vervolgens de wereld over gaat. Verveeld staren ze naar hun scherm en klagen als er niet binnen drie seconden een hartje verschijnt, want plaatjes, daar zijn ze dol op, kost maar één beweging van de rechterduim ten slotte. Zelfs LinkedIn lijkt soms op een poëziealbum waar we vroeger in de eerste klas de familie mee lastig vielen. Na een rondgang langs opa’s oma’s ooms en tantes stond het boekje vol met standaard rijmpjes. Handgeschreven nog wel, waar vandaag de dag met copy-paste “oh wat leuk!” wordt neergekalkt.
Hoe langer ik schrijf, hoe meer mijn geluksgevoel verdwijnt. Maar het wordt wel  duidelijker waarom de generatiegenoten van de Protestgeneratie steeds gelukkiger worden, we hoeven niet meer te werken met de klaaggeneratie.

Snel rijk

Het is van alle tijden, de snel-rijk goeroes. Ook nu weer trekt zo’n charlatan volle zalen kids die denken zonder enige inspanning snel rijk te kunnen worden. De grap is dat de oprichter inderdaad snel rijk wordt en een hoop ellende voor lief neemt.
Het is van alle tijden, tante Riet die wekelijks op bezoek kwam met Tupperware, rommel die je nu voor 10% van de prijs koopt bij de Action. Cosmetica (Tante Marianne) en Herbalife dat door dikke vrouwen volgehangen met buttons aan de man moest worden gebracht, waarbij ze argumenten gebruikten die ieder gezond verstand te boven gingen. Vele tantes en bekenden hadden de garage of zolder vol liggen met onverkoopbare rommel en veel relaties hadden er stevig onder te lijden.
Zo werd ik een keer door een kennis uitgenodigd voor een bijeenkomst van een soort van sekte die zeeppoeder aan de man bracht. Het was in een zaaltje van een van de hotels met die vogel op het dak, waar toen de appelmoes met kers nog het hoogtepunt van het menu was.
Het was even wachten, maar ongeveer 20 minuten na het officiële openingsuur kwam een dikke man met driedagenbaard het podium op. Hij excuseerde zich dat hij laat was maar wist te melden dat hij zijn Ferrari Testa Rossa moeilijk had kunnen parkeren, trots zwaaiend met de sleutels. Geen mens, behalve ik (denk ik) zag het Herz labeltje dat deed vermoeden dat de kar gewoon voor de gelegenheid was gehuurd.
Een geweldig verhaal hing hij op. Je moest zeep verkopen, maar vooral verkopers werven en van wat die figuren verkochten kreeg je dan 10% (nadat er eerst 20% naar hem en je coach waren gegaan). Ik rekende snel en stak mijn hand op. “Dus na ongeveer 10 verkopers is dan zowat heel Nederland en omstreken verkoper, wie koopt er dan nog?” Ja, ik was toen al even geestig en ad-rem als nu.
Hij keek me aan, eerst werd hij rose op z’n oren, toen op z’n neus, en daarna op z’n wangen, totdat hij er na een kwart minuut ongeveer uitzag als een ontploffing van een tomatenpuree-fabriek bij zonsondergang. Niet veel later viel er een schaduw over mij heen, ik keek om en zag een nogal uit de kluiten gewassen kerel die duidelijk heel wat uurtjes meer in de sportschool had doorgebracht dan ik. Hij nam me bij de schouder en verzocht me de zaal te verlaten. “Wij weten waar uw huis woont!” beet hij me toe, wat bleek toen later een aangetekende dreigbrief op de deurmat viel die uiteraard meteen is doorgestuurd naar justitie.

AI over AI

Het is weer tijd voor wat paniek en dit keer is de kunstmatige intelligentie (AI) aan de beurt. Software die zelf kan denken en daardoor slim wordt geacht. Voor zover ik kan nagaan is die software nog niet veel verder gekomen dan snel wat opzoeken in een database en dat vervolgens op een scherm zetten. Dat kan met tekst, bijvoorbeeld ChatGTP, dat mij blij maakte door te vertellen dat mijn cluppie een keer een Europese beker had gewonnen, terwijl mijn actieve geheugen niet verder kwam dan de tweede rond (toch al heel knap) dat jaar. Maar ook met plaatjes waarvoor een plaatje van de Paus gehuld in een dekbed als bewijs werd aangevoerd, iets wat iemand die een beetje handig is met photoshop ook kan toch?
Maar deskundigen zijn bang (of willen ons bang maken) en roepen nu de politiek (niet echt hét uithangbord van menselijke intelligentie) op om wetten te maken die AI kunnen indammen.
Nu beschik ik over een dosis menselijke intelligentie die me tijdens mijn loopbaan de bijnaam HGB, wat stond voor “Het Grote Brein” opleverde en voordat Gates en Musk wisten te vermelden dat ook AI het einde van de mens zou kunnen betekenen, schoten me de de drie wetten van Asimov te binnen. Die gingen dan wel over robots, maar een beetje ambtenaren weten na veertien sessies in vijf werkgroepen daar wel een wettekst van te maken die na twee jaar vergaderen door de Brussel kan worden vastgesteld om aanvullen met 23 amendementen van GL en FvD ook door eerste en tweede kamer kunnen worden geloodst.
Voor de mensen die ChatGTP niet beheersen of te lui zijn om ze even na te googlen, bij deze:

Eerste Wet

Een robot mag een mens geen letsel toebrengen of door niet te handelen toestaan dat een mens letsel oploopt.

Tweede Wet

Een robot moet de bevelen uitvoeren die hem door mensen gegeven worden, behalve als die opdrachten in strijd zijn met de Eerste Wet.

Derde Wet

Een robot moet zijn eigen bestaan beschermen, voor zover die bescherming niet in strijd is met de Eerste of Tweede Wet.

Badpak

Waar een programma als “Make up your mind” zonder al te veel problemen op de buis kan komen stonden vooral vrouwen op de achterste benen omdat Adidas het lef had een man in een badpak voor een commerciële uiting te gebruiken. Heel inclusief toch, zeker omdat er ook een vrouw met een rubens-figuur in zo’n badpak was afgebeeld.
Wanneer is er eens geen gezeur? “we willen in alles gelijk zijn, maar als het om kleding en vormen gaat niet” brieste een feministe. Kortom, we zijn iets minder gelijk als het ons uitkomt. Dames, de meeste mannen hebben er geen enkel probleem mee als jullie lekker poseren in aan adidas billenknijper! Dus ga je gang!