Deze week Oh #Nederland ontkenning die maar niet tot acceptatie wil komen. De #verkenning en een relaas de lessen van 7 dagen #ziekenhuis.
Tot slot weer een #kreetvande week.

Oh Nederland

Wat is er toch aan de hand met ons landje? Vol angst en huiver zie ik dag in dag uit polariserende teksten in kranten, “social” media en nieuwssites. Waar is de tolerantie gebleven? Iedereen die twee weken geleden nog heel soft “verbinden” riep is druk in de weer iedere kans op verbinding naar de Filistijnen te helpen.
Iedere verkenner krijgt binnen drieëntwintig seconden de volle laag van (vooral linkse) media die een misstapje van eeuwen geleden opblazen tot gigantische proporties.
Mensen die pas geleden heftige tekeer gingen tegen de Trumpaanhang die protesteerde tegen de verkiezingsuitslag lopen nu met rode vlaggen en valse kreten door de straten, schreeuwend dat de verkiezingen niet kloppen. Maar eens een keer diep in de eigen ziel kijken zit er niet in.
Waar moet dat heen, hoe zal dat gaan, waar komt die rotzooi toch vandaan?

Verkenning

Terwijl de kleine aanhang van links, samen halen ze het aantal zetels van de PVV niet eens, druk doorgaat net zoeken naar punten in de PVV stukken die voor bijna niemand aanleiding waren om op de PVV stemmen, zijn de partijen die gewonnen hebben druk doende de verantwoordelijkheid om te regeren te ontwijken. Omtzigt beweegt nog sneller dan D66 ooit heeft kunnen doen van de ene mening naar de anders, de VVD doet zielig en alleen de BBB neemt dan nog een beetje verantwoordelijkheid.
Kortom, de oude politiek heeft plaats gemaakt voor nog oudere politiek van loopgraven en duistere krochten waar spelletjes worden gespeeld.

Weekje ziekenhuis.

Het werd weer langer dan gewenst, een vervelend bacterie had zich in mijn prothese genesteld en die moet weg, dood, verdreven. Maar zoals het grote orakel ooit zei “Ieder nadeel hep een voordeel” en ik kwam tot het inzicht dat het met onze jeugd (een deel althans) stukken beter is dan ik dacht. Iedere dag weer tieners, gestoken in smetteloos wit, die zeer gemotiveerd bezig zijn aan hun opleiding verpleging of verzorging. Ze komen lachend binnen en blijven vrolijk terwijl ze echt met heel vervelende dingen worden geconfronteerd en bloed, poep, pis en allerlei andere lichaamsstoffen moeten opruimen. Maar nee, altijd blijven lachen.
Lieve engelen, wat mag je trots zijn op jezelf, ik ben trots op jullie allemaal. Dank je voor die mooie uren en echt waar, die eerste prik in een mens van je, die deed echt geen pijn!

Een ander verhaal. Op de kamer waar ik lag, met mooi uitzicht over de Brabantse natuur, kwam op een dag een oudere dame binnen, de naam doet er niet toe, laten we zeggen Annie. Ze moest een nieuwe heup, zoals de meesten op de kamer. Na de operatie kwam ze glimlachend terug, maar die nacht kreeg ze een aanval van paniek en benauwdheid. De nacht erop ook. Tja, je slaapt toch niet lekker in een ziekenhuis, dus wat maakt het.
Na die tweede nacht raakten we aan de praat, ze voelde zich schuldig, maar ik voelde diepe empathie (ja dat heb ik soms echt), ze deed me denken aan mijn moeder, die, omdat het gezellig moest zijn alle ellende voor ons verborgen hield.
De verpleging kwam voor de controles en toen zei ze ineens: “ik zit al vier weken in de stress, ik weet het niet meer!” Lief vroeg de verpleegkundige waarom en toen ging de emmer leeg. Haar man van 89 had beginnende dementie en woede aanvallen, 62 jaar huwelijk in pais en vree, wat moest ze ermee, ze kon toch niet boos worden. De verpleegster viel uit haar rol, schoot vol, want ze kende het van haar ouders. Zelf schoot bij mij de herinnering aan mijn ouders binnen, mama die alles wat erg was verborgen hield en de alzheimer van papa verborgen hield voor ons. De tranen vloeiden rijkelijk en ik heb twee uur samen met Annie zitten janken aan tafel.
Gelukkig kon de verpleging nu maatschappelijk werk inschakelen die aansluitend extra thuishulp gaat regelen. Dinsdagochtend namen we afscheid van Annie met een dikke knuffel en een zoen.
En daar ging ze, 85 jaar en door “het systeem” veroordeeld om mantelzorger te worden voor een man met prefrontale dementie! Tot het moment dat het niet langer kan en “Het Systeem” bepaalt dat ze na meer dan 62 jaar samen verplicht uit elkaar moeten, want samen in een verzorgingshuis kan niet.
Dat is Nederland anno 2024!

Kreet van de week

Wat ik wil leren is: van niet klaarblijkelijke onzin overgaan naar klaarblijkelijke onzin.
Ludwig Wittgenstein (1953)