Dit keer een wat andere “week” mede omdat er in de wereld buiten de normaal geworden steek en schietincidenten weinig gebeurt. Daarom wat andere ellende dat u van mij gewend bent, persoonlijke ellende!
“Wat moet ik doen om gelukkig te worden?”
Dat weet ik niet, maar ik zeg je: wees gelukkig en doe waar je zin in hebt”
Friederich Nietzsche in Nagelaten fragmenten.
Zachtjes, soms hard, tikt de regen tegen het vensterraam, de lucht is asgrauw, het is de hele dag donken en de media schreeuwen letterlijk moord en brand! Zet je de TV aan dan zie je een van de meest irritante verzinsels van de marketing maffia, een trio slechte zangers die “waar blijft te zon” hemelschrijend slecht ten gehore brengen, gevolgd door de immer irritante Ilse die mensen lastig valt in de blauwe supermarkt.
Het ideale recept voor een perfecte winterdepressie dus.
Dus deze week een persoonlijk verhaal, niet voor de likes of een schreeuw om medeleven, maar gewoon, omdat je verhaal opschrijven en delen goed is voor de verwerking volgens mijn vrouw.
Ik had me geheel vrijwillig aangemeld voor een vergelijkend onderzoek over twee behandelmethodes voor een geïnfecteerde heupprothese, wat ook al een opmaat tot een depressie was, en zat in de groep die een alternatieve behandeling zou krijgen, geen gecombineerde kuur maar een monokuur, "slechts" een antibioticum.
Alles voor de wetenschap, maar dat het een nieuw hoofdstuk aan de gifbeker die leeg moest na mijn tweede heupprothese, wist ik niet.
Het was nog week 50, zaterdag, toen ik ineens wat jeuk kreeg op mijn rechterbovenbeen, kan gebeuren denk je dan, maar het bleek de opmaat te zijn tot een week waarin alle wetten van Murphy voorbij kwamen.
Toch even checken een forse rode vlek op te been en binnen een uur ook op het rechterbeen en als snel zat ik van nek tot tenen, met uitzondering van, wat ze netjes heet, de schaamstreek, vol.
Na een slechte nacht vol jeuk wakker geworden (nou ja, word je wel wakker als je niet geslapen hebt) en ik zag eruit als een baby met de mazelen. Smeren met bodylotion was het advies op Internet en ja dat hielp.
Maandag meteen een mailtje gestuurd naar de lieve arts assistent orthopedie die meewerkt aan het onderzoek, ze nam snel contact op en ze kwam tot dezelfde conclusie, dat het een bijwerking van de medicatie was, die overigens als “zeldzaam" werd beschreven. Ze ging overleggen met de microbiologen wat te doen en de conclusie was dat ik maar naar de oorspronkelijke medicatie terug moest gaan en voor de zekerheid ook nog een antihistaminicum.
Opgelost zou je denken, maar nee, niet echt.
Ze stuurde een nieuw recept naar de apotheek hier in de buurt en ik kreeg bericht dat het klaar was. Mijn vrouw, inmiddels ook een drukke mantelzorger, ging de medicatie halen, maar toen ze onderweg was naar huis belde de apotheek dat er misschien iets was verkeerd gegaan. En ja, in een vlaag van automatisme hadden ze de dosis die standaard bij een TBC infectie wordt gegeven mee gegeven.
Druk bellen en mailen weer, ze zouden de juiste hoeveelheid klaar leggen. Toen ik die echter wilde nemen bleek dat ze een ruime hoeveelheid van de oude medicatie hadden gegeven. Foutje, bedankt
Kortom, samen met het weer, een totaal gebrek aan slaap vanwege irritante jeuk over mijn hele lichaam, waar erg kostbare zalf, die je ook nog eens zelf mag betalen, was onze 47e trouwdag niet echt feestelijk. Beelden van kerst in het ziekenhuis drongen zich op en een diepe depressie diende zich aan.
En dan, vrijdagmiddag, toch weer andere medicatie vanwege het onderzoek, de apotheek heeft het echter niet beschikbaar. Op en neer bellen en dan, omdat voor het onderzoek van belang is een monotherapie te volgen, maar een andere optie. Dus alle medicatie kan weer in de prullenbak. Weer de wandeling naar de apotheek door mijn vrouw.
Dan wordt het avond en wint WillemII van NAC en zo werd het toch nog een beetje gezellig!
