Deze week: #mannepraat #op_de_tribune #optimist

Voor alle duidelijkheid, de verhaaltjes zijn verzinsels, iedere gelijkenis met bestaand personen en situaties kunnen op louter toeval berusten!

Uiteraard #recht-voor-zijn-Jaap en de #kreet-van-de-week.

Mannenpraat.

“Hoogplassen meneer, hoogplassen!”
Lachend keek de oudere man, zelf ook in het gezelschap  van een diertje dat met enige fantasie ook voor een hond kon doorgaan me aan.
“Ja, dat doen honden. De mijne heeft net tegen doe boom een straaltje losgelaten en die van u probeert hoger te komen.”
Het zielige plasje aan de onderkant van de boom bewees dat mijn hond het kampioenschap hoogplassen uit zijn  koppie kon zetten. Maar dat interesseerde hem blijkbaar weinig.
“Het is een mannenkwaal meneer, nou ja, verplassen dan. Gaat me niet meer zo goed af helaas. Iets met mij pros.
“Uw pros?”
“Ja, dat schijnt in de onderbuik te zitten meneer. De dokter zei het, mijn pros staat groot meneer. En daardoor spuit ik geen vlieg meer van plee dus. Wat die pros in ieder geval niet is weet ik wel, want de rest van de onderbuik staat zeker niet meer. We worden slap wakker tegenwoordig ja.”
Ik knikte instemmend en besloot er verder niet op in te gaan, mannen delen dat kwaaltje niet zo graag. Het is geen mannengriep per slot.
“Die Tromp meneer, die in de augurken was in Amerika, was op de TV toch, die was in augurken en nu president. Die denkt ook dat ie ver kan plassen. Benieuwd naar zijn pros! Stel je voor dat de augurken koning, die komt uit een of ander gat Kesbeek geloof ik, bij ons president wordt. Hoe gek kan het worden nog in de wereld”.
De honden hadden inmiddels de kennismakingsrituelen afgehandeld en wilden verder.
“Nou, tot ziens maar weer. Zou die Tromp familie zijn van die zeemannen Tromp? Denk het wel misschien!”.
Hij liep denkend weg, zwaaide nog een keer en ook wij togen naar de warme kachel.”

Op de tribune

“Het zal wel weer niks worden met die scheids die we hebben, nou is er geen een die echt nog kan fluiten, maar dun deze! Breek me de bek niet open. Altijd commentaar op andere scheidsen, maar let op, we zijn de lul met hem, fluit steeds tegen ons.”
“Ook goede middag, je hebt er weer zin in.”
“Nou, dan moet het wel wat beter gaan dan vorige week toch? Wat een koekenbakkers waren het! En die opstelling, wie verzint dat nou!”
“Heeee scheids, ziede nie dat dat buitenspel was, oelewapper van een grens, zuinig op zijn vlag zeker”
“De sukkel, had die bal moeten breed leggen, snappen ze er nou niks van? Voor dat salaris..,”
“Hé trainer wisseluuuuh. Moet ik verdomme alles voorzeggen?”
Na 70 minuten valt de gelijkmaker. Zuur springt op, staat te dansen. Valt bijna twee treden naar beneden, vindt net op tijd zijn evenwicht, staat de juichen met tranen in zijn ogen…
“Hij had hem moeten koppen!” reageert een medetribune klant droog.
Hij is meteen stil.
“Doe eens mee met 30 dagen zonder klagen schat”
“Klagen, doe ik nooit hoor.” Hij maakte nog een sprongetje en ging wat verderop zitten.

Optimist!

In een koffiehuis zat een man met een lange regenjas aan. Zijn pet lag naast zijn kopje waar uit hij, genietend en zacht kreunend, zo nu en dan een klein slokje nam, om het genot zo lang mogelijk te rekken.
“Ach, op het moment zit ik een beetje onthand” zei hij tegen de baas van de duidelijk onvoorspoedige onderneming, een dikke kalende man met opeengeklemde lippen, die een golf tegen de bezwaren van het bestaan met moeite binnenhielden, blijkbaar deed hij mee aan “30 dagen zonder klagen”.
“Dat is wel eens zo in het leven, dat het eventjes niet meezit. Maar ja, ik ga er niet aan dood, het komt wel weer goed, eventjes geduld hebben.
Kijk, ik werk al 25 jaar bij dezelfde baas. In de fijnste harmonie, nooit een onvertogen woord. Nou weet ik mijn plaats, ik ben beschaafd in mijn woorden, dus dat zit prima. Maar wat wil nu het geval?”
Hij nam weer een nipje van zijn koffie.
Ik voelde het onheil naderen.
De man zette zijn kopje op het schoteltje dat naast zijn pet stond en zei op de toon van achteloos optimisme waarmee mensen zichzelf voortdurend ten onrechte geruststellen:
“Nou het is mijn baan. Dat zal er niet echt aan te komen. Maar mijn baas had me wel al eens gezegd dat ik zo zuur deed dat ik beter bij de augurkenkoning kon gaan werken. Ja, hij heeft wat humor soms. En ik probeerde zoet te doen, maar dat is niet zo simpel soms.
Maar van de week  kwam de directeur en die zei “Het lijkt ons beter dat je eens wat anders gaat doen, je gaat daarom naar personeelszaken, maar wat wil nu het geval…”
Hij dreef de spanning wel hoog op.
“Kom, sla toe” dacht ik.
”Amerikaans bedrijf, die man is dol op die Trump zeg maar. En nou heb ik pas gezegd dat ik me meer vrouw voel soms. En die Trump vind dan dat ik niet besta dus heb ik betaald verlof gekregen tot ze antwoord hebben van daarginds.”
Hij zuchtte nipte aan de borrel die hem werd aangeboden.
“Ik mag nog wel even blijven hoor. En weet u wat die juffrouw zei? Ga even naar dat kantoortje aan de Weverstraat, het UWV. Nou, daar ben ik heen gegaan. En daar is het in behandeling, mijn werk. Dat kan even duren zei die mevrouw, maar het komt wel in orde.”
“En dus liep ik maar een beetje rond op het werk. Beetje kletsen met de mensen. Vragen naar hun problemen, maar die hadden ze niet meer.
En toen kwam die juffrouw van Personeelszaken, dat nu weer anders heet en die zei dat ik maar beter naar huis kon gaan.
En nu zit ik hier dus. Even weg van thuis, vrouw vind het ook niet leuk als ik de hele dag zeur over problemen. Maar het komt wel goed hoor.”
De baas zuchtte diep
“Ja, ja…” zei hij
De man trok zijn regenjas recht, zette zijn pet op, snoot zijn neus, dronk zijn borrel leeg en stapte monter naar buiten.
“Zie je wel, het is droog, het komt goed!”

Recht voor zijn Jaap

Waar zouden we zijn zonder muziek? Of de liefde? Zeg het maar.

Kreet van de week

Een verhaal moet verteld worden of er komt geen verhaal, toch zijn het de niet-vertelde verhalen die het meest ontroeren.

J.R.R. Tolkien