Deze week: #drie-koningen #dry january
Uiteraard #recht-voor-zijn-Jaap en de #kreet-van-de-week.

Drie Koningen

Lang geleden was het bij ons in het heerlijke Brabant de gewoonte om op zes januari driekoningen te vieren. Opa zette dan de beelden van de drie koningen, die op 1 december een reis van achter in zijn tuin van 100 meter in dagelijks nauwkeurig vastgestelde stappen langs boerenkool en spruiten, begonnen naar zijn kerststal, bij de stal, waar een paar herders met hun schapen voor moesten wijken.
En jaarlijks kwam er dan zijn grap dat de driekoningen eigenlijk, gelijk de sukkel Josef die het verhaal van Maria over de bevruchting door duif geloofde, timmerlui waren, want ze ZAGEN de ster.
Maar het hoogtepunt voor ons kinderen was het rondgaan, verkleed als koning, met een lampion met daarin een brandend kaarsje, langs de deuren van de buurt om zo snoep te vergaren, iets wat de Bovensloters, de protestanten, op 11 – 11, wat voor ons Brabo’s de aftrap is voor carnaval is, wordt gevierd als Sint Maarten.
Omdat de lampions verlicht werden door een kaarsje en de oog-hand coördinatie vanwege de nog niet uitgevonden computerspelletjes, minder ontwikkeld was vlogen die met enige regelmaat in de fik, zodat we vaak in lichtlaaie ons liedje afraffelden en de laatste adressen slechts met een stukje houtskool in de hand afwerkten.
Enkele dagen voor driekoningen bakten de huisvrouwen een cake met daarin een bruine boon, en wie het plakje met die boon had, mocht de zwarte koning zijn een klusje wat met een blikje schoensmeer (bestaat dat nog) werd uigevoerd. Een eer die mij, tot grote ergernis, ik had toen al een hekel aan opvallen, een paar keer te beurt viel.
Hoewel de traditie inmiddels samen met het geloof, bijna in de vergetelheid is geraakt, zou het vandaag de dag sowieso geleid hebben tot een lange mars van de woke-aanhang die het zwart schilderen van het gelaat, ook al is het van een koning die er een hele kudde blanke slaven op nahield, zwaar zouden veroordelen.
Och, het is een mooie herinnering aan oude tijden geworden. Tempora fugit.

Dry January

In een hoek van de kale ruimte zit een man wiens geschiedenis gegrift is in de diepe groeven van zijn gezicht. Voor hem staat een glas water waar hij zo en dan en nipt alvorens hij het met een zucht voor zich neerzet op het Perzische tafelkleedje. Hij kijkt me aan en zucht zacht.
“Ja meneer, daar zit ik dan. Bejaarden pakhuis! Mijn kinderen hebben me gedumpt omdat ze vinden dat ik die ziekte, all…allz, nou ja, met die A heb dus. Onzin!”
In de hoek staat een televisie waar een dame die blijkbaar in hoge nood verkeert een lied, wat me toch wel bekend voorkomt, zingt.
“Edith Piaf meneer, ze heeft nergens spijt van zingt ze, ik ook niet, tot ze me hier op lieten sluiten. Krijgen we iedere dag die ouwe muziek te horen die mijn vader wel leuk vond ja. James Last….
Kreeg die pleeg zowat een rolberoerte toen ze zag dat ik een ElPee (wie kent dan nog) had van Woodstock! Drie ElPees bij elkaar! Jimmy Hendrix” Hij schudt het hoofd.
“Weet u hoe dit hier heet? De Zonnehof meneer de Zonnehof! We kregen vorige week als cadeau een T-shirt met daarom de tekst “Jongens was een bof, we wonen in de Zonnehof”. Nou, de hel kan niet erger zijn meneer! Zit ik tussen al die ouwe mesen, ben pas 84 toch?.
En bij dat shirt zat ook nog een briefje waarop stond dat het dry january is, dat er geen borrels zijn hier in dit hok. Kijk eens naar buiten, kletsnat al weken! Dry is Engels voor droog, weet ik van mijn werk vroeger meneer! Nou niks droog!”
Hij dronk het laatste restje uit zijn glas, zette het weerom, greep naar de binnenzak van zijn colbert, haalde er een heupflesje uit, schonk het leeg in het glas.
“Dry january meneer, nou, ze kunnen mijn rug op”
Hij sloeg het hele glas in een keer leeg, en viel in een diepe slaap.

Recht voor zijn Jaap

Ook wel eens zin je lekker af te reageren?

Kreet van de week

Een mens zou zich veel vroeger moeten realiseren waar het allemaal te laat voor is.

Freek de Jonge