Coronatijd. Mijn vrijwilligerswerk bij WillemII Football Memories ligt stil. Zo nu en dan even bellen met een paar van onze deelnemers die vaak hun kamer niet uit mogen, laat staan naar het stadion komen voor hun tweewekelijkse ontsnappen aan die verschrikkelijke ziekte waar ze aan lijden. Oppassen op mijn twee kleinzonen zit er ook niet in. Dus thuis maar proberen de dag door te komen. Hondjes uitlaten wordt minder, hondjes zijn oud en slapen liever. Werken aan de PPscore applicatie loopt ook op zijn einde. Dus zit ik veel op de computer. LinkedIn en zo nu en dan Facebook.
Mijn oog valt weer een keer op een bijdrage van een van de tegenstanders van vaccinaties. Ik denk terug aan mijn vroegste herinnering. De beelden zijn er nog. Een glazen kamertje, een bed, door een van de ramen kijk ik uit op een kamertje met daarin een paar couveuses. Ik heb polio. Ben aan mijn rechterkant verlamd. Ik hijs met een metalen hijskraan die ik van mijn ouders heb gekregen druiven in mijn mond. Straks komen ze weer voor de ruggenprik, met een dikke naald gaan ze tussen je ruggenwervels door om liquor af te nemen, ik voel de pijn weer.
Ik genas langzaam, mocht naar de zaal, een soort van serre waar we in de buitenlucht op moesten knappen. Het jongetje naast me werd weggereden, kwam nooit meer terug. Ik wist niet waarom, dat kon ik beter ook niet weten.
Ik herstelde maar heb nog wat kleine symptomen overgehouden, een ringvinger die niet goed is doorgegroeid, lastig bij de verloving later. Een slecht oog. Later een lichte vorm van Post Polio Syndroom, uitvallende zenuwen. De foto die ik had is kwijt, maar daar was hij dan, op Facebook of LinkedIn. Met als onderschrift dat het een zaal was met kinderen die door het vaccin ziek waren geworden. Ik meen me te herkennen, rechts onder. Bijna genezen. Ik wel, anderen lagen nog jaren in een ijzeren long en later in een rolstoel.
Vanaf 1957, een jaar later kwam het vaccin. Het virus zou worden uitgeroeid. Maar..
Het was jaren later, ik werkte als analist in het Streeklaboratorium voor de Volksgezondheid in Tilburg. De nachtdienst leek rustig te verlopen, maar toen ging mijn pieper. Mona, een jonge coassistent kindergeneeskunde. Er was een kind opgenomen, drie jaar, doodziek. Met spoed onderzoek. Je gaat aan de slag, routine. Polio? Je kijkt twee keer, kan dit wel? Je doet de test over. Nee, het kind heeft een infectieziekte waar tegen gevaccineerd is. Hoe kan dat? Mona gebeld met de uitslag en gevraagd of het wel kon. Het kon, ouders waren tegen vaccinatie, de onwil van de ouders was de wil van God. Maar als we niets deden, was het kind kansloos. We besloten te vechten, je hebt geen keuze. Anderen gingen het gevecht aan met de ouders. Praten, praten. Uiteindelijk geprobeerd deze mensen uit de ouderlijke macht te zetten. Maar ja, geen rechter te vinden..
Na een hele avond en nacht geknokt te hebben kwam Mona binnen. Het kind was overleden. We hebben samen zitten janken. Nu nog voel ik de tranen achter mijn ogen.
Wat bezielt mensen om tegen vaccinaties te zijn? Wat voor God hebben we die ons wel vaccins laat maken, maar verbiedt ze te gebruiken?