De grootste troef van de mens is de onrustige geest. (Isaac Asimov)

Ik moet mijn hoofd waarin duizenden gedachten, ideeën, problemen, oplossingen, om voorrang strijden stil proberen te krijgen. Wat ben ik eigenlijk? Wie ben ik? Gisteren zag ik een man, een jongen, die ik knap, ja zelfs mooi, vond? Ben ik homo? Wellicht toch biseksueel? Of wellicht pedo, want die jongen was jong. Waarom noemen we hetero’s “straight”, “normaal” eigenlijk? Bestaan normaal wel op seksueel gebied?
Ben ik wel liberaal of eigenlijk een socialist, want Marx spreekt met net zo aan als Kant. Bestaat de zuivere liberaal wel? Is Rutte wel een liberaal? Baudet zeker niet toch? Kun je een marxistisch liberaal zijn?
Waarom vinden we autisme een stoornis? Zijn autisten dan niet normaal? Waarom noemen we het neuro specifiek? Waarom is ASS een vergaarbak van allerlei verschillend neurotypes?
Ik heb decennia lang op behoorlijk niveau kunnen functioneren toch? Ja, contracten werden ontbonden, niet verlengd en als ik eerlijk nadenk, nu ik weet wat ik mogelijk ben, lag dat aan mijn onvermogen me in andere mensen in te leven, mijn onvermogen mensen toe te laten in mijn geest. Behalve de liefde van mijn leven die me al meer dan 45 jaar tracht te begrijpen.
Waarom heet het ding waarop ik deze tekst schrijf eigenlijk computer? Waarom noemen we een tafel een tafel en een stoel een stoel? Waarom is een erbij een twee en niet drie? Waarom hebben we cijfers een naam gegeven? Waarom geven we planten Latijnse namen? Waarom geven we dieren namen?
Wat is er aan de hand met de wereld? Waar zijn de waarden en normen gebleven? Waarom geloven mensen in complottheorieën? Waarom geloven mensen in God of in Goden? Als er een God is waarom zet hij mensen dan aan tot oorlog, moord en doodslag? Waarom heeft hij dan zo’n immense puinhoop van het heelal gemaakt en juist de ene stipje aan de rand van een Melkweg als domicilie gekozen?
Was die droom vannacht wel eigenlijk de realiteit en droom ik nu? Ben ik eigenlijk wel? Ja, want ik denk. Ik denk dus ik ben, cogito ergo sum volgens René Descartes. Maar denk ik niet gewoon dat ik ben?
Even rust, even stilte, even geen gedachten.
Dat gaat niet, gedachten staan niet stil. Want je moet toch denken dat je niet denkt als je niet denkt. Dus ga ik maar schrijven.

Schrijven is voor mij simpelweg denken door mijn vingers. (Isaac Asimov)