Een carrière is verrijking van je financiën
Een loopbaan is verrijking van je leven

Ik was een jaar of zes, misschien zeven, toen meneer pastoor de klas binnen kwam, maar me toe stevende, met zijn vettige hand mijn hoofd omklemde en dat eerst naar links en daarna naar rechts draaide. "Zit stevig, jij kunt misdienaar worden". Mijn ouders in de zevende hemel en ik moest naast de school ook het Liber Usualis uit mijn hoofd gaan leren.
Dat was de eerste keer dat ik werd geselecteerd voor een functie, onbezoldigd weliswaar, maar al snel hadden we door dat al te enthousiast met de wierook onder een stressvol bruidje wapperen een dubbeltje van de bruidegom op kon leveren.
Toen ik een jaar of drie vrijwel dagelijks een mis had gediend kwam meneer pastoor naar me toe met de woorden: "God heeft je geroepen". Zelf had ik niks gehoord, dus maar goed dat meneer pastoor dat keer niet zo doof was als anders. (Pas na het horen van het lied "allemaal angst van Robert Long

begreep ik waarom meneer pastoor doof was geworden)

Seminarie

Moeder in alle staten, want ik was uitverkoren naar het seminarie te gaan en daar ging ik ook heen. Nu zijn er over de seminaries heel wat publicaties geweest de laatste jaren en ik kan zeggen dat die slechts een zeer beperkt deel laten zien van wat er daar gebeurd. Maar dat is een ander verhaal. Op het seminarie bleek namelijk dat ik meer een knobbelte had voor de exacte vakken dan voor talen, hoewel ik nog steeds grote delen van het liber usualis zo kan opzeggen. En op een dag kwam mijn leraar wiskunde naar me toe met de wijze raad om te stoppen met het seminarie en naar een nieuwe school te gaan, waar hij toevallig ook les gaf.

De jaren '60.

Zo kwam ik, ergens begin jaren '60, van een jongens internaat in de wereld van seks, drug, rock&roll en nog veel meer. Een hele overgang moet ik zeggen, maar ik slaagde er toch in om binnen de gestelde tijd de opleiding voor medisch microbiologisch analist af te ronden met een diploma en ik werd toebedeeld aan een groot laboratorium in Tilburg, als tweede jongen tussen meer dan 100 meiden. Iets weten over seksuele intimidatie? Ik kan er verhalen over vertellen!
Omdat ik indertijd al even Ad Rem was als tegenwoordig werd ik na een jaartje gevraagd om lid te worden van de ondernemingsraad en ook dit aanbod sloeg ik niet af. Een luis in de pels van het management, we hielden van actieve en confronterende medezeggenschap. Beetje lastig voor het management, die dachten mij eens een lesje te moeten leren. Ze vroegen me eens een oplossing te verzinnen voor een probleem dat al jaren door de OR werd gesignaleerd, maar waar het management geen oplossing voor vond.

Personeelwerker.

Tot ieders verbazing wist ik binnen twee maanden het probleem op te lossen en daarmee een besparing van 300.000 gulden te realiseren endaarom werd ik benoemd tot intern arbeids- en organisatie adviseur met als opdracht problemen op te lossen. Van trouble maker naar problem solver dus.

Tot dat probleem kwam waar ik op vast liep en te rade ging bij mijn zusje, die me in contact bracht met de befaamde socioloog JJJ van Dijk, hoogleraar aan de KUB. Hij wilde wel een kwartiertje voor me vrij maken, een kwartiertje dat uitliep tot een paar uur, waarvan het resultaat was dat ik lid was van de voorbereidingscommissie Personeelwetenschappen.

En zo werd ik personeelprofessional.

Toen ik vast kwam te lopen in een reorganisatie binnen de overheid, de minister had ineens andere plannen, zei een van de interimmers die voor ons werkten: "Jij moet ook zelfstandig worden" en ook dat heb ik gedaan.

Als ZZPer kwam ik al snel in aanraking met verandermanagement en zo werd ik van personeelwerker al snel crisis- en change-manager, om veel jaren later te ontdekken dat mijn passie toch meer bij personeel, medewerkers, mensen lag.

Ben ik bijzonder?

Soms wil je graag dat je bijzonder bent, soms denk je dat ook. Maar akls ik terug kijk op mijn leven kom ik tot de verbijsterende conclusie dat ik gewoon tot de 99% behoor. De 99% waarvan de hele loopbaan gestuurd wordt door de omgeving. Ouders, ooms, tantes, leraren, pastoors, professoren….

Maar is de keuze die we maken wel de keuze die echt bij ons past? Het priesterschap (lees celibaat) paste niet zo bij mij. Als analist had ik het na een paar jaar ook wel gezien, al heb ik het 16 jaar volgehouden daar. Ik was bekend als een van de beste changemanagers in het land en omstreken en nu ben ik geliefd en gehaat als roepende in de woestijn over ander personeelbeleid.

Als ik mijn cv laat zien aan recruiters  zijn er maar zeer weinig die iets snappen van mijn cv omdat ze vast zitten in het paradigma van opleiding en ervaring terwijl dat juist dé symbolen zijn van de verkeerde keuzes in mijn jeugd. Ze kunnen de loopbaanswitches niet plaatsen in hun paradigma wat gebaseerd is op vaste functies in vaste banen in vaste sectoren. 

Mijn cv is niets meer dan een opsomming van keuzes en fouten, veelal ingegeven door mijn omgeving en omstandigheden. 

Het is geen document dat mijn prestatievermogen, passie, persoonlijkheid en potentieel laat zien.

Vraagstelling.

Als ik mensen vraag waarom ze voor een beroep hebben gekozen krijg ik zelden het antwoord dat ze dat als kind al wilden. Vaak zijn ze gestuurd, net als ik, door hun omgeving. Als ik vraag of ze gelukkig zijn in hun beroep en loopbaan, dan hoor ik vaak een vertwijfeld nee. En als ik onderzoeken lees in de vakpers dan zie ik telkens weer dat cijfer rond de 70% van mensen die hun functie niet passend vinden, maar aan de andere kant gebonden zijn aan opleiding en ervaring als ze op zoek gaan.
Aan de andere kant, in de jaren dat ik reorganisatie begeleidde, heb ik honderden mensen moeten ontslaan, naar de outplacement moeten sturen. Daarna kwamen vaak de kaartjes binnen "Bedankt voor de nieuwe start van mijn leven" want 70% vindt via outplacement een baan die beter past bij de vaardigheden die ontwikkeld zijn.

Dat heeft bij mij de vraag doen ontstaan: "waarom selecteren we niet op prestatievermogen en laten we mensen niet kiezen voor een loopbaan op basis van hun competenties".

Is P&O toe aan deze paradigmashift om zo medewerkers te binden?

Vraag jezelf eens af of je cv een opsomming is van je prestaties
of is het juist een lijst van verkeerde besluiten.

ps. Dit stukje schreef ik enkele jaren geleden toen ik nog de roepende in de woestijn, die van P&O echt HRM wilde maken. Nu ik de 70 lentes aan ga tikken kom ik er achter dat filosofie ook zo gek nog niet is en probeer ik 70 jaar "ervaringsdeskundigheid" in "leven" samen te vatten in een visie op de wereld. Is dit dan mijn echte roeping?