Er was eens, niet zo heel lang geleden, een groep pubers die er eens flink tegenaan wilden gaan. Ze spraken af bij een café, dronken een glas, deden een plas en raakten aardig aangeschoten. Zingend en roepend liepen ze, diep in de nacht, door de straten van het slapende dorp. Na enige omzwervingen kwamen ze aan op een plein waar een kermis stond, gesloten, want het was diep in de nacht. Balorig klommen ze in de zweefmolen en wisten die te starten. De molen draaide soepel, steeds harder en omdat geen van de mannen meer bij de bediening kon komen, was de molen niet meer te stoppen.

De volgende dag troffen de dorpsbewoners de draaiende molen aan. Met moeite wisten ze door de stoeltjes heen de bediening te bereiken en de molen stop te zetten. Een van de jongens was overleden en enkele anderen moesten met ernstige klachten worden opgenomen in het ziekenhuis.

Is dit niet het verhaal van de mensheid die steeds weer, steeds opnieuw, dingen in gang zet die niet meer te stoppen zijn en een ramp veroorzaken? De klimaatcrisis is er een treffend voorbeeld van. Onbewust van de gevaren hebben we het in gang gezet en weten we niet hie het te stoppen. Erger nog, we zijn druk doende om oplossingen te verzinnen die  het probleem alleen maar verergeren.
Wat we ook doen, de westerse levensstijl willen we voortzetten en daarom vinden we het geen probleem om windmolenparken neer te planten die het leven van andere wereldbewoners verstoren of zelfs vernietigen. We negeren dat voor accu’s grondstoffen als neodymium en lithium nodig zijn, waarvan de winning in arme landen voor veel sociale en milieuschade zorgt.

Willen we de wereld redden dan moeten we terug naar de Nature Naturans van Spinoza waarbij de natuur een actieve kracht is waarvan alles in de wereld onderdeel is. Alles op de wereld is leven, niet alleen de mens.
We moeten gaan zoeken naar een symbiose tussen alles wat leeft op de wereld en afstappen van de idee dat de mens de belangrijkste levensvorm is, want het is juist de mens die keer op keer de zweefmolen aanzet, maar daarbij niet alleen zichzelf, maar alles om zich heen beschadigt of zelfs doodt. We moeten gaan inzien dat we een onderdeel, een schakel, zijn in een complex systeem, dat we nodig hebben om te kunnen leven, maar dat ons ook nodig heeft om te leven.
Daarom moeten we ons niet concentreren op het probleem rond het klimaat of het milieu of een virus dat ons even bezoekt. Niet op economische artefacten als recessies,  maar op het hele ecologische systeem dat “aarde” het alles wat er leeft, wat er is, omvat.
Geen eenvoudige opgave, maar de enige manier om de planeet te laten overleven totdat de zon in een supernova verandert en er een einde komt aan alles. Want op dat proces hebben we geen enkele invloed, daarvoor is onze rol in het omniversum te beperkt, nietszeggend.