De laatste tijd hoor en lees je het steeds opnieuw “scrum”. Ik denk daarbij meteen aan een stel stoere mannen bij het rugby spel. Maar het is een nieuwe kreet van onze ICTers, die zo graag een eigen jargon hanteren, niet omdat het nodig is, maar omdat het zo stoer staat. Laat je werk complex lijken dan denken mensen al snel dat het ook complex is.

Scrum is niets nieuw, het is werken in teams en dat deden de Neandertalers en Batevieren al ver voordat onze jaartelling begon. Engineers, die meer introvert zijn dan ICTers, werkten 20 jaar geleden al met concurrent engineering, wat ook niets anders is dan scrum. Dus, dames en heren van net digitale beroep, zo uniek is het allemaal niet.

Waarom toch al dat ingewikkelde gedoe? Voor een deel macho gedrag. Het is toch geweldig interessant als je “black belt lean six sigma” bent, klink wat beter dan kwaliteitsmedewerker. Maar waar hebben we het voor nodig. Six Sigma kwam in plaats van zero defects. Waar organisaties in het kader van kwaliteitsbeleid streefden naar nul fouten, een loffelijk streven lijkt me, gingen ze streven naar een door middel van complexe statistiek vastgesteld aantal fouten. En werd de klant er beter van? Volgens six sigma accepteert te klant dat een kraamhulp bij 5 op de 10.000 handelingen de baby laat vallen. Acceptabel volgens six sigma!
Dan hebben we Lean, wat vroeger BPR heette en daarvoor gewoon proces-optimalisatie en waar op basis van soft denken “mean” maar bij is weggelaten, al zijn beide in het TPS onlosmakelijk verbonden. Een ziekenhuis waar ik regelmatig kwam met mijn oude moedertje zegt lean te zijn. Ze hebben zelfs een prijs gewonnen daarvoor, maar alles is zo complex geworden dat mijn moeder toch iedere keer vergezeld moet worden van een van haar kinderen, om haar weg te vinden, de juiste knoppen in te drukken en haar pasje tegen de juiste sensoren te houden. Ondertussen is de arts nog steeds standaard tenminste een half uur te laat, alleen staat dat nu ook op een scherm aangegeven. En ja, Arts en Auto van 6 maanden oud ligt er ook nog gewoon, wanneer worden ze vervangen door i-pads, is de enige vraag die er over is.

In de buurt ligt een grote kruising. Een ringweg kruist met een weg die naar een druk winkelcentrum leidt. Daar stonden verkeerslichten bij die braaf na elkaar groen licht gaven. We voor weg, netjes tegen de klok in. Toen kwam er een nieuw systeem. Lussen in de weg. En nu heb je totaal geen idee wat er gebeurd. De ene  stroom na de andere, rechtsaf, linksaf, rechtdoor. Ja, dat komt door algoritmen. En daardoor komt het regelmatig voor dat een moeder met kinderwagen of een oudere in een scootmobiel op een kleine vluchtheuvel vast staat terwijl voor en achter hen het verkeer met 50 per uur voorbij raast. 50 Per uur? Natuurlijk, want voor het gemak zijn er meteen flitspalen geplaatst, die het kenteken meteen herkennen en het proces verbaal met bijbehorende bekeuring ­­al hebben opgemaakt voordat je bij het volgende verkeerslicht bent.

We praten allemaal zo graag over KISS, keep it stupid simpe. Maar zijn we niet bezig met DISC?

Do It Stupid Complex?