Er is weer een jaar voorbij, even de heidense rituelen rond kerst door zien te komen en de goedheid van al die mensen die toch vuurwerk hebben ingekocht betwijfelen en het is 2022!
Een nieuw jaar, een nieuw begin. De afgelopen decennia heb ik al mijn passie en energie gestopt in de droom om van personeelszaken echt HRM te maken. Personeelbeleid en personeelmanagement dat draait om mensen en niet om rituelen, processen, procedures en bureaucratie. Organisaties waarin mensen met hun kwaliteiten centraal staan.
Helaas, De droom is uitgedroomd. De wereld was en is niet klaar voor echte innovaties, personeelszaken kan en wil geen afstand nemen van haar paradigma, ook al weet ze dat het een verkeerd paradigma was.

Ik ben geen fan van dokters, maar 2021 heb ik mijn huisarts leren kennen. Trillende handen, pijn in mijn handen, benen, knieën. Ik kende hem al een man die altijd zat te vissen naar zelf diagnoses, dacht ik tenminste. En daar was en ben ik goed in. Dus dacht ik dat ik Post Polio Syndroom, het terug keren van polio op gevorderde leeftijd, had. Later de angst voor Rheuma en Parkinson, want mijn handen trilden vaak geweldig. Hij liet me gewoon uitrazen, liet bloed prikken en foto’s maken en ja, artritis in de heup! En toen een hint “Heb je wel eens aan mindfullness gedacht?” Toen we in Den Haag woonden had de huisarts daar me al eens geattendeerd op autogene training, wat me veel rust gaf en mijn bloeddruk onder controle hield, antwoorde ik. “Zou het dan iets van stress zijn? Dat je brein te snel werkt of zo? Probeer het eens.” En daarbij een verwijzing naar de fysiotherapie.
In october had ik een gesprek met een neuropsycholoog die me de suggestie deed om eens het boekje “Het Rosie Project” te lezen. Een feest van herkenning, maar tevens een confrontatie! Het werd duidelijk dat ik een vorm van Asperger heb.
Wat doe je dan, het brein slaat weer op hol, rust zoeken, een uitweg vinden. Ik besloot om “uit de kast” te komen.

Ik kreeg van een relatie op LinkedIn het verzoek de eerste versie van zijn boek over zijn autisme te lezen. Opnieuw veel herkenning, emotie en ook de inspiratie om mijn levensverhaal te gaan schrijven. Ook besloot ik om te stoppen met Agamedes en de tools die ik heb ontwikkeld. Ik dacht dat het moeilijk zou zijn, maar het viel mee. Het was een bevrijding, mijn hoofd dat altijd vol zat werd leeg waardoor weer veel ruimte ontstond voor andere dingen. Ik kreeg ruimte om te denken, te lezen. Kreeg belangstelling voor filosofen en filosofieën. Ik kreeg alle energie terug. Mijn hoofd werd leeg en stroomde daardoor vol. Ik voelde me vol-ledig.
En dan komt dat 15 jarige kind weer in dat oude lichaam geslopen. Legpress bij de fysio. “Vroeger drukte ik met gemaakt 100 kilo met dit been” “Dat lukt je nu niet meer toch?” Een dag later zware pijnstillers en nu wacht ik tot ik naar de orthopeed kan gaan.