Een artikel dat ik schreef op 18 juni 2012 waarin ik de problemen waar de arbeidsmarkt nu onder gebukt gaat voorspelde en oplossingen aandroeg.

Het echte probleem, de arbeidsmarkt crisis. (18-06-2012

En de mogelijke oplossingen!

We hebben de mond en de media vol over de recessie en de crisis, maar we horen maar weinig over de echte crisis, het echte probleem, dat ons land én omstreken teistert, de arbeidsmarktcrisis!
Wat erger is is dat de oplossingen die de politiek, van links tot rechts, aandraagt, deze crisis alleen maar zullen verergeren.
De arbeidsmarkt crisis.
De arbeidsmarkt crisis is bijzonder complex en kent veel oorzaken en aandachtspunten.

• Bedrijven stoten werknemers af vanwege angst voor economische teruggang

• Scholen leveren mensen af die zijn opgeleid voor banen die niet (meer) bestaan

• Er is een geweldige frictie tussen aanbod en vraag op de arbeidsmarkt. Een overschot aan administratief opgeleide mensen en een tekort aan techniek. Een groot tekort op de arbeidsmarkt in de Zorg

• Hoge werkloosheid onder de uitersten op de arbeidsmarkt, jongeren en ouderen

• De uitstroom van de babyboomers de komende 5 jaren

• Een totaal ander arbeidsethos, totaal andere maatschappelijke wensen bij de jongere instromers

• Rigide arbeidswetgeving gebaseerd op de arbeidsmarkt rond het midden van de vorige eeuw.

• De overheid komt met schijnoplossingen die de problemen alleen maar erger maken.

Kortom een geweldig complex probleem dat inderdaad niet zo maar op te lossen lijkt.

De Overheid.

Van de overheid hoeven we in eerste instantie niets te verwachten aangezien de oplossingen die nodig zijn weinig populair over zullen komen en het grootste probleem van iedere politieke partij is het aantal zetels in de kamers, wat vaak het kiezen voor de échte oplossing onmogelijk maakt.
De voorstellen die er nu liggen van de diverse partijen maakt het voor werkgevers alleen maar minder aantrekkelijk om werknemers met een arbeidsovereenkomst aan te nemen. Een zegen voor de uitzendbureaus, want de enige banen die erbij komen zullen flexplekken zijn. Daar kom je als werkgever makkelijk van af.
Maar spinnen de uitzendbureaus daar garen bij? Welnee, want de minst sociale wet die we kennen, de Flexwet, gaat het onbeperkt inzetten van flexwerkers beperken, geen enkele werkgever wil een uitzendkracht in fase 3, dus na fase 2 gaan veel mensen weer een tijdje naar het UWV.  
Maar als je als werkgever (of uitzendbureau) die 6 maanden WW mag betalen, dan ben je wel gek als je uitzendkrachten neemt.
Wat rest zijn ZZPers, daar betaal je wat meer voor, maar die ben je zonder kosten zo kwijt.
In het kort, alle plannen van die de politiek momenteel rondbazuind, leiden alleen maar tot grotere sociale problemen, eventueel wat flexbanen, maar niet tot vaste banen. Het aantal vast banen zal eerder afnemen en worden vervangen door flexbanen.

Wat zijn dan wel de oplossingen?

De enige oplossingen die werken, zijn aanpassingen die het voor werkgevers aantrekkelijker (minder onaantrekkelijk) maakt om met mensen een overeenkomst tot het verrichten van arbeid aan te gaan. In eerste instantie mogelijk weinig sociaal, maar strategie voeren is even doordenken en dat gebeurt te weinig.
Oplossing 1: Aanpassen van het arbeidsovereenkomsten recht

Het arbeidsovereenkomsten recht is een speciaal onderdeel van het overeenkomstenrecht in het burgerlijk wetboek. Het essentiele verschil tussen een arbeidsovereenkomst en andere overeenkomsten is dat een arbeidsovereenkomst, onder voorwaarden, eenzijdig kan worden opgezegd door een van de partijen. Formeel dient daarvoor een vergunning van het UWV voor te worden aangevraagd, wat een hoop bureaucratie met zich meebrengt.
De kern van het probleem is dat werkgevers wel oppassen om mensen een arbeidsovereenkomst aan te bieden als er geen lange termijn zekerheid is over het functioneren én betaalbaar houden van die werkgever.
Door de arbeidsovereenkomst én de overeenkomsten tot het verrichten van arbeid, gelijk te trekken aan de “normale” overeenkomsten kan dit probleem aanzienlijk vereenvoudigd worden. De overeenkomst kan worden beëindigd door een nieuwe overeenkomst. Deze beëindigingsovereenkomst kan eventueel al bij het aangaan van de overeenkomst worden overeengekomen, waardoor er sprake is van een overeenkomst voor beperkte tijd. Daarbij kan worden gedacht aan de voorwaarden die gelden bij  de tijdelijke arbeidsovereenkomsten. Bij de beëindigings overeenkomst kan dan meteen de schadeloosstelling over en weer worden vastgesteld.

Oplossing 2: Afschaffen van de flexwet.

Hoewel de flexwet de doelstelling had flexwerkers meer zekerheid te bieden, is het tegendeel het geval gebleken. Bedrijven willen geen flexwerkers in fase 3, zelfs fase 2 is bij veel bedrijven al taboe. Daardoor vallen uitzendkrachten steeds terug naar de WW en naar een laag inkomen, omdat ze steeds weer beginnen in fase 1 met een startsalaris. Veel ontwikkelpotentieel gaat daardoor verloren en de flexwerkers zijn meer en meer flex-ww-ers geworden.

Oplossing 3: Afschaffen van de cao’s en andere nutteloze wetgeving

Cao’s leggen zowel werkgevers als werknemers een rigide stramien van arbeidsvoorwaarden op. Onderhandelvrijheid wordt ingeperkt en de verplichtingen aan de werkgever maken werkgevers voorzichtig bij het aanbieden van een arbeidsovereenkomst.
De meeste werknemers zijn inmiddels goed in staat om zelf te bepalen welke arbeidsvoorwaarden ze wenselijk vinden. De aanstormende generaties hebben duidelijk, maar ook verschillende, wensen, die niet passen een strak stramien van een CAO. Dat maakt het vinden van werk moeilijker en het maakt voor arbeidsorganisaties het binden van jong en ambitieus talent moeilijk.Wat er verder nog moet veranderen:
De arbeidstijden wet:
De nieuwe generaties hebben geen negen tot vijf mentaliteit. Ze willen flexibele uren, flexibele dagen. De arbeidstijden wet staat dat vaak in de weg, zeker als mensen bijvoorbeeld het liefst 4 dagen van 10 uur werken.
De wet op de Ondernemingsraden:
Deze wet moet plaats maken voor een regeling (geen wet) op medezeggenschap, waarbij van hoog tot laag in de organisatie het recht op medezeggenschap wordt geregeld. Het is niet meer van deze tijd dat er een centraal medezeggenschapsorgaan is.

Conclusie

Het verschil in arbeidsvoorwaarden en rechtszekerheid tussen werknemers moet vervallen. Uitzendkrachten, payrollers, ZZPers, iedereen moet gelijke rechten hebben als mensen met een arbeidsovereenkomst. Dat kan alleen als er een drastische aanpassing komt in het arbeidsovereenkomsten recht. Iedereen die voor een bedrijf werkt heeft een overeenkomst met dat bedrijf. Heeft zijn verantwoordelijkheid naar dat bedrijf toe én het bedrijf heeft een verantwoordelijkheid naar zijn medewerkers toe.
Dat kan alleen maar worden gerealiseerd als de wetgeving drastisch wordt aangepast! We moeten accepteren dat iets minder zekerheid aan twee kanten, meer banen op zal leveren.