Het is een sombere dag, een grijs wolkendek houdt de zon weg van de aarde. Nog een paar dagen en de herfst maakt plaats voor de winter. Schrikbeelden van sneeuw en ijs dringen zich op. Een depressie dring zich op. Ik voel emotie, iets waar ik sinds dat probleempje met die kransslagaders meer last van lijk te hebben. De radio speelt kerstliedjes, een traditie van SkyRadio, die na enkele minuten al gaat vervelen. Dat maakt het er niet beter op dus zoek ik een andere zender op en ineens is ze daar, Bette Midler het The Rose. De woorden dringen langzaam tot me door:

“When the night has been too lonely,
and the road has been too long,
and you think that love is only
for the lucky and the strong
Just remember in the winter
far beneath the bitter snow
lies the seed
that with the sun's love
in the spring
becomes the rose”

Ik fleur op, natuurlijk, het wordt straks weer lente, met de komst van de winter, gaan ook de dagen weer lengen. We vieren samen de terug komst van het licht met kerst. Vrolijke versieringen fleuren de buurt op, de stad wordt verlicht door duizenden lichtjes. Mensen feliciteren elkaar, wisselen cadeaus en wensen uit. Een nieuwe hoop wordt geboren, het volgend jaar zal het anders worden, beter worden, nieuwe kansen.

Voor al die mensen die iedere dag weer hun hart hebben gegeven aan mensen die zorg nodig hadden, die voel bezieling door gingen, ook voor de mensen die niet gevaccineerd met, wat ze dachten een “griepje” doodziek van de corona werden opgenomen. Die bleven werken, doorgaan, ondanks de bureaucratie en slechte arbeidsverhoudingen. Ooit komt er een einde aan.

Voor mij gaat er een einde komen aan het ondernemerschap. Tientallen jaren heb ik met passie gewerkt voor mensen, met mensen, getracht de noodzakelijke veranderingen binnen arbeidsorganisaties te maken. Nee, het werk is nog niet klaar, maar als de lente komt, als ik 70 kaarsjes ga uitblazen, schrijf ik me uit bij de KvK en stop ik met Agamedes. (Denk ik…)

Prettige feestdagen en een gelukkige nieuwe start in 2022!