Democratische rechtsorde

Veel brave en mooie voornemens, maar opnieuw weinig concrete acties. Hoe kan een overheid die alle vertrouwen heeft verspeeld vertrouwen krijgen? Dat lukt niet met mooie woordjes als “de menselijke maat” zeker niet als er geen definitie is van de menselijk maat. Ik zie al weer een commissie opdoemen, samengesteld uit de usual suspects, het old-boys netwerk van gewezen politici aangevuld met een paar gepensioneerde CEO’s van bedrijven die personeel als een lastige bijkomstigheid zagen. Die commissie gaat dan een stel werkgroepen benoemen, uiteraard bemenst met vrienden en bekenden om vervolgens samen, corona of niet, een borrel te pakken met het idee dat er al veel is gedaan.
Er wordt een loket geopend waar mensen in contact kunnen komen met de overheid. En zijn het niet juist die loketten waar de arrogantie van ambtenaren vaak uitmond in frustratie? Een training klantgerichtheid dan maar? Als je jaren hebt geleefd in de waan dat je een elite bent die ver verheven is boven “het volk” heeft dat weinig zin vrees ik.
Mijn persoonlijke ervaring met ambtenaren werkt natuurlijk niet erg bevorderlijk voor het vertrouwen in zo’n loket, maar ik hoor en lees voldoende gelijke en zelfs ergere verhalen om te denken dat het mijn privé vooroordeel is.
Wetten gaan beoordeeld worden op eenvoud en menselijke maat! Het mag niet zo zijn dat mensen de dupe zijn van een kleine fout! Dat talloze ondernemers, vooral in het kleinbedrijf zwaar gedupeerd zijn door de NOW, een wet die vol zit met verkeerde aannames en fouten, wat zich in de beoordeling nog eens versterkt, geeft me weinig hoop. Hoe kunnen ambtenaren die jaren vast zitten in juridische formuleringen die ze zelf niet eens meer begrijpen teksten gaan schrijven in Jip en Janneke taal die zelfs door een nauwelijks geletterde inwoner kan worden begrepen? Wie kan mij dat in begrijpelijke taal uitleggen?
De volgende alinea laat in ieder geval zien dat de ambtenaren die de tekst van het coalitieakkoord hebben geschreven daar al niet in slaagden! Het is sowieso een hels karwei om door het coalitie akkoord geworsteld te komen.
Blijkbaar waren de meeste oppositiepartijen niet eens zo ver gekomen met het doornemen van de proza want van, ik citeer “Daarbij voeren we op een open en respectvolle manier het debat.” Daar was toch weinig sprake van, zeker als je het respectloos vindt mensen aan te vallen door ze woorden in de mond (tekst) te leggen die ze niet hebben gebruikt.
Maar al met al komt het er op neer dat het gedrag van de overheid, politici en ambtenaren door ambtenaren beoordeeld zal gaan worden. De slager die zijn eigen vlees keurt. Of dat iets goeds gaat betekenen?
Waarom worden de slachtoffers van de toeslagenaffaire en de Groningers wel vernoemd en wordt er met geen woord gesproken over de slachtoffers van het fraudesysteem van de belastingdienst waar mensen op volstrekt willekeurige wijze in geplaatst werden?
Waarom geen aandacht voor de mensen die de dupe zijn geworden van de bureaucratie van het UWV? Mensen die ten onrechte geen uitkering kregen en ondernemers die door onbegrip en te starre uitvoering van de regels van de NOW naar de rand van de afgrond zijn gedreven? Als we het toch over menselijk maat gaan hebben, die was ver zoek, zeg maar afwezig, bij diverse ministeries en uitvoeringsorganen.

Een betere toekomst voor het hele koninkrijk!

Als we de miskleunen van Lex, Max en nu ook weer Amalia beschouwen moeten we ons eens afvragen of de monarchie nog wel past bij een land in de 22^e eeuw. Beter nog, past de natiestaat nog wel in de wereld van vandaag? Heeft een landje van 41.543 km² nog wel zin in een wereld van 510.100.000 km².
Is dit hele coalitieakkoord eigenlijk niets meer dan een beetje bezigheidstherapie voor een stel mensen die denken veel te zijn en voor te stellen maar eigenlijk net zo veel beteken als een druppel water in de zee. Die niets voorstellen in een wereld waarvan de orde wordt bepaald door Tech giganten die geen grenzen kennen en zich daar ook niets van aantrekken.

Heeft het wel zin 50 pagina’s vol voornemens door te lezen en te becommentariëren, terwijl we in feite geleefd worden door ander machten?