Met afschuw heb ik zitten kijken naar talloze BNers die driftig video’s met zichzelf als middelpunt deelden vanuit Abu Dhabi, waar Max de wereldtitel Formule 1 na een legendarische race binnen haalde. Dieptepunt was weer eens de zelfbenoemde knuffelmarokkaan Ali B die het leuk vond om Max op te houden om even, trots als een kind op nieuwjaar, een zelfverzonnen gedichtje op te zeggen. Dat Max er ongemakkelijk bijstond deerde Ali niet, zijn aandachtsgeilheid was weer bevredigd. In het voetspoor de fiscaal vluchteling Gordon die beweerde zijn stem kwijt te zijn wat iedereen al jaren wist en vele andere mensen die vooral wilden laten zien dat ze zoveel geld hebben dat ze  de reis naar een door de Islam gedomineerd land konden betalen.
Pochen met roem en rijkdom is sowieso voor veel BNers, met in hun spoor NBNers (niet bekende Nederlanders) een grote hobby. Ali B die zelfs de overval waar hij slachtoffer van was gebruikte om weer eens dagenlang video’s te plaatsen. Een zangertje dat zijn vriendin regelmatig al boksbal gebruikt dat zielig gaat doen als hij zelf een keer een pak slaag krijgt als zijn overmatig duur horloge wordt gestolen. Ik erger me er aan!
Het is al een tijdje geleden dat ik met afgrijzen keek naar De film van ome Willem. Edwin Rutjes die een liedje zong wat een zinnetje had in de geest van:
“En nu nog een paar krassen, wat je ziet dat zal je wel verrassen, want daar staat IK, das hoe je heet”
Als ik de laatste maanden de “social”media bezoek, valt het op dat er steeds verhaaltjes worden gepubliceerd waarin mensen zichzelf profileren met geweldige egotripjes. “ik heb een mevrouw 10 euro gegeven omdat ze geen geld had om te tanken en ze betaalde het terug!” “Ik ben 50 kilo afgevallen” “Ik heb mijn relatie beëindigd, want mijn partner zat me in de weg” ïk heb mijn zwemdiploma gehaald” ”ik heb dit, ik heb dat…”, ik, ik, ik.. En als je daar dan niet met een “Oh, wat geweldig van jou!” of “Wat mooi, ik krijg er tranen van in mijn ogen” op reageert., maar eerlijk  commentaar en kritiek geeft krijg je  de emmer vol verwijten over je heen.
Is dat onze wereld? Onze maatschappij, waarbij “ik” centraal staat? Waarin “we” vissen naar complimenten?
We worden overspoelt met trainingen, gegeven door “ervaringsdeskundigen”  waarin we leren ons zelf te zijn. Waarin we op zoek gaan naar “ik”, naar onszelf, maar waarin de “ik” van de “trainer” als rolmodel wordt gepresenteerd. Waarin je dus niet dichter bij jezelf komt, maar je geforceerd wordt in een rol die ver van jezelf afstaat.
Waar is de wereld gebleven van “wij”? De wereld waarin wij als onderdeel van de maatschappij een bijdrage leveren aan “wij”? Waarin  we leren dat er naast “ik” zoveel andere unieke personen zijn,  mensen waarmee we samen iets kunnen realiseren, waarbij we de eigen “ik” ondergeschikt maken aan het grote geheel?
Ja, ook ik krijg tranen in mijn ogen van die mooie verhalen, maar dan van verdriet.

Terug naar Max Verstappen, geen video’s, zo snel mogelijk de verplichte interviews afmaken, de aanval van al die mensen die een “selfie” met hem willen maken afslaan en overgaan tot de orde van de dag. Dat is de echte sportman, groots maar bescheiden. Net als die andere kanjer Tom Dumolein, die van zijn sport houdt, presteert, maar wilde stoppen omdat hij niet tegen de aandacht kon.
Daarom bewonder ik deze mensen en heb ik weinig met mensen die alleen maar uit zijn op roem, die lijden aan Aandachttekort en Aandachtgeilheid.