De docenten waren vrijwel allemaal priesters en werden met “professor” aangesproken, een bevestiging van de dominante cultuur die zo kenmerkend was voor het katholicisme. Priesters konden niets fout doen en hun fouten werden met vele mantels der liefde bedekt of ontkent. Als leerling was je ook onderworpen aan de wensen en bevelen van de priesters. Wat is tucht, tucht moet er zijn.
Ik ken ze niet allemaal meer, maar langzaam maar zeker flitsen er enkele namen op.

Zwiebertje Surveillant.

“Eentje kennen we allemaal
Hij zit hier ergens in de zaalE
En als je hem ziet dan denk je “verrek ’t is 10 voor twee”
Jongens op naar de kapel
Hij voorop, wij volgen wel
Ik zie hem liever samen met Bromsnor op de TV”

Een liedje uit een van de cabaret voorstellingen die regelmatig werden opgevoerd.
Zijn echte naam schiet me niet te binnen, maar we noemden hem Zwiebertje vanwege de stand van zijn voeten. Hij was de leider, de sergeant, de generaal, zijn woord was wet. Tegenspreken werd meteen afgestraft.

De Peer, Frans  Geboers,

Een priester die niet op het seminarie woonde maar in Boxtel. We noemden hem De Peer vanwege de vorm van zijn gezicht. Hij was de man achter de SEMPA, de seminarie papier actie, die oud papier inzamelde als ondersteuning voor het seminarie.
Op de foto rechts.
Hij gaf Frans en stond bekend om zijn zinnetje: “Prenez une feuille de papier et pliez-la en deux” wat een onverwacht proefwerk betekende.
Hoewel mijn Frans niet bijster goed was, je kon met de cijfers de toto invullen, had ik samen met een vriendje een aardige relatie met hem en bezochten we hem regelmatig thuis. Aan wat er daar gebeurde heb ik geen actieve herinnering meer.

Knippenberg,

Woonde op de grote gang net boven de hoofdingang. Hij gaf Latijn en geschiedenis. Toen ik weer eens een zware onvoldoende had voor Latijn werd ik op zijn kamer ontboden en vroeg hij me de vervoeging van Iter, reis of weg. Ik wist het niet. Hij pakte mijn bovenarm vast en kneep er keihard in. “Iter, itineris” schreeuwde hij en kneep nog harder, “Iter Iteneris” ik vergeet het nooit meer. Blauwe plekken op mijn armen, och, dat ging weer over. Ik denk er nog aan als ik weer hoor klagen over harde trainingen wat momenteel een hobby is geworden. Harde trainingen waren heel gewoon op het seminarie en andere scholen.
Knippenberg was ook een verwoed amateur archeoloog en we waren regelmatig op akkers in de buurt te vinden op zoek naar snijstenen en vuistbijlen. Hij jad ook een klein museum met opgezette vogels en gevonden oudheden.
Zo’n kwaaie was hij nu ook weer niet.

Bernard Dieden.

Was een van de docenten waar vrijwel iedereen dol op was. Zijn bijnaam was “D’n Beer” wat voor mij een voordeel was, want als naamgenoot had ik letterlijk een streepje voor.
Hij gaf latijn vanaf de Grammatica, derde klas. Na een paar lessen kwamen we bij het woord “Septentrio” wat “Grote Beer” betekent. Het was doodstil in de klas. “Ja, zo noemen jullie mij!” gierde hij uit! En aansluitend het verhaal dat hij trots was op zijn naam die Berenhart betekende. De berenkuil waaraan de stad Bern zijn naam ontleende kwam ook uitgebreid aan bod.
Het derde jaar was sowieso een hoogtepunt omdat “De Bello Gallico” van Ceasar op het programma stond. En op de idus van maart, 15 maart, vierde de derde klas Ceasar met lekker eten een opvoering van de Julius Caesar van Shakespeare, met daarin de beroemde rede van Marcus Antonius op de trappen van het Capitool.

Smitje, professor Smits.

Wiskunde leraar met een sadistisch trekje. Hij had er het handje naar om op de versleten schoolborden een minteken door verticale beschadigingen te zetten waardoor we sommen verkeerd gingen maken.
Met de goochel club een keer bij hem opgetreden, waarbij een van de leden met zijn toverstokje op de wond van zijn blinde darm operatie drukte. Pijnlijk voor hem.

Hopster

Was een van de leken docenten. Hij was voormalig voorzitter van de KNVB, dus voetbalgek en hij regelde kaarten voor de beslissingswedstrijd tussen WillemII en Elinkwijk in De Vliert die WillemII met 6-2 won. Meer daarover als ik over WillemII ga schrijven.

Kapteijn.

Was ook een lekendocent. Hij woonde in Sint Michielsgestel, het dorp waar het seminatie in was gevestigd. Een keer had ik een opstel geschreven over oorlog en verzet. Hij stond voor de klas en in de stijl van de jaren ’60 ging hij de fouten opsommen. “Geen alinea’s. Hoofdletters aan het begin van de zin vergeten. D en T fouten!” Dan wil je weg kruipen, voel je de hoon van je medeleerlingen. “Maar” zo ging hij verder “Als je dat corrigeert krijg je de hoogste 10 die ik ooit gegeven heb!. Er schuilt een groot schrijver in je!”. Toen al ontstond het plan om een boek te schrijven met als titel “Zuster Betsie Bakt ze Bruin” wat ik veel later ook heb gedaan!

Fokkie

Aardrijkskunde, een "lekendocent. Ik weet zijn naam zo snel niet meer, maar we noemden hem Fokkie.Waarom, geen idee. Maar toen hij de klas vroeg wat het belangrijkste exportproduct van Brazilie was roep de hele klas in koor: "Fokkie!!!".

Willem Ooms

Ook een leken docent, familie van de regent Ooms. Hij was uiteindelijk de man die me adviseerde het seminarie te verlaten en naar de analistenschool te gaan. Waarom? Omdat ik uitblonk in de exacte vakken en niks bakte van talen.

Frans

De man die je iedere dag meermaals zag. De portier, conciërge, dierenverzorger, klusjesman…
Hij overleed toen ik pas op het seminarie zat en hij was de eerste dode mens die ik ooit zag.