Foto, de eerste stapjes bij een ven in Oisterwijk.

Ik ben opgegroeid binnen de waarden, normen en doctrine van het Katholicisme. Gedoopt en naar de katholieke school. Diep respect voor de pastoor, kapelaans en zelfs voor de koster. Respect voor ouders, politie, burgemeester, leraren was nog heel normaal in die tijd.
Het leven in de jaren ’50 was onbezorgd. De wereld was klein, je eigen wijk die een paar straten groot was. De parochie. Veel verder het eigen stukje stad kwam je zelden. Op bezoek bij opa en oma in Oisterwijk was gewoon een dagje uit. Bij je ouders op de fiets en soms, omdat papa bij het spoor werkte met de trein.

Spelen op straat kon veilig want er waren maar weinig auto’s. Balletje trappen, rolschaatsen en als er een strenge winter was dan maakten we glijbanen op straat en op de speelplaats van school de was omgetoverd tot een ijsbaan.
Rond de verjaardag van papa, Maria hemelvaart, 15 augustus, was er vaak een zware regenbui en stond de straat blank. Meteen zwemkleding aan, luchtbedden oppompen en spelen!

Toch was het leven niet zonder gevaar. We werden gewaarschuwd voor Kiske Tod,  een zwerver die vaak met een jutte zak met daarin, zo werd verteld, gedode katten. Kiske zou ook kinderlokker zijn die je probeerde met snoep mee te lokken. Gelukkig was mijn vriend Frits de zoon van de snoepwinkel op het Sint Annaplein. Snoep was daarom steeds onder handbereik en Kiske maakte bij mij geen schijn van kans.
Het leven was eenvoudig en voorspelbaar. Zondag naar de kerk en opa en oma. Maandag tot en met zaterdag school. Woensdagmiddag en zaterdag middag vrij en dan ging je spelen met je vriendjes.
De boodschappen kwamen bijna allemaal aan huis vaak door familie of kennissen gebracht. Bakker Pulskes was een neef van papa. Végé de Bresser familie van een tante. Slager Flip Roksnoer, de buurman van oma, die later groot werd met Flip Sateh. De groenten kwamen van Van Poppel een paar straten verder, wiens kleinzoon een befaamd wielrenner werd.

Omdat papa bij het spoor werkte, waar nu de befaamde LocHal is, gingen we vaak met de trein mee en zagen we meer van de wereld dan veel andere kinderen. Naar Rotterdam, de Bijenkorf en dan kwam je thuis met speelgoed dat in Brabant nog nergens te koop was. Het waren allemaal tochtjes die via een vast stramien verliepen. In Rotterdam Bijenkorf, dan naar de bioscoop daarnaast met een soort peperkoek.
Soms naar Zuid Limburg, met het miljoenenlijntje naar Schin op Geul, dan door het Geuldal naar Valkenburg, naar de ruïne en het openlucht theater.

In de zomer gingen we naar het strand, Hoek van Holland of naar  Vlissingen met de pont naar Breskens. En zo nu een dan een week naar Wijk aan Zee in een soort van pension. Daar was regelmatig een bonte avond waar optredens waren.
Later gingen we met de nachttrein naar Oostenrijk, eerst naar een stadje Sollbad Hall en later vele jaren naar Gasthof Zum Bogner in Absam. Daarover later meer.

Zo kabbelde het leven voort. God keek er naar en zag dat het goed was.

Dan komt het moment in je leven waarop alles waarin je gelooft een leugen blijkt te zijn!