In 1956 brak er in Tilburg een grote polio epidemie uit. Ik was een van de 122 kinderen die met verlammingsverschijnselen werden opgenomen in het ziekenhuis. Ik was rechtszijdig verlamd en verbleef enkele weken in het ziekenhuis. Gelukkig was ik een van de kinderen die genas, al is het rechterdeel van mijn lichaam zwak gebleven. Een kleine vergroeiing in mijn rechterhand en een slecht linkeroog (de zenuwbanen kruisen in de nek) zijn souvenirs. De laatste tijd merk ik ook dat met name het rechterdeel van mijn lichaam weer steeds zwakker wordt.

Mijn herinnering aan die tijd is beperkt. Een beeld dat ik liggend achter in een taxi naar het ziekenhuis of de huisarts wordt gebracht. De isolette waar ik in opgenomen was, een klein kamertje met rondom glas en vanuit mijn bed keek ik door het raam naar een kamertje waar baby’s lagen.
De huiskraan die ik had gekregen waarmee ik druiven mijn mond in hees. En later een soort van veranda waar ik met een stuk of vijf andere kinderen naar de nachtelijke hemel keek.
En dan de ruggenprik iedere dag weer. Een pijn die ik nog steeds voel.

Ik genas in ieder geval. Andere kinderen hadden minder geluk. Sommigen overleden en anderen werden blijvend invalide. Twee meisjes hebben jaren in een ijzeren long geleefd en later blijvend aan de beademing. Toen ik vele jaren later zelf in het ziekenhuis werkte zag ik ze regelmatig rondrijden in hun rolstoelen.

De polioepidemie heeft in ieder geval de vaccinatie tegen deze verschrikkelijke ziekte versneld. Vanaf 1957 worden kinderen gevaccineerd waardoor deze ziekte zo goed als verdwenen is. Alleen binnen streng religieuze kringen duikt hij zo nu en dan weer op.