Op zondag gingen we na de kerk en de soep die mama zelf had gemaakt, naar opa en oma De Beer, een wandeling van pakweg 30 minuten. Als  LONGA thuis voetbalde liepen de mannen en jongens naar het stadionnetje van de club, waar oom Ton het doel verdedigde. Het veld lag tegen de spoorbaan aan en vaak trokken de machtige locomotieven meer aandacht dan het voetbalspel.
Speelde LONGA niet thuis dan zat opa met een oor in de radio naar Langs de Lijn te luisteren en in de krant hield hij nauwkeurig de tussenstanden bij, om te zien of zijn voorspellingen een beetje klopte. Een keer had hij ze alle dertien goed. De enveloppe met daarin een kleine zevenhonderd guldens vonden we toen we zijn spullen opruimden na zijn overlijden.
Na de thee en slappe Ranja voor ons, nam oma een citroentje, op een jonge, papa een biertje, wij nog een slappe Ranja en werd er door iedere volwassene een sigaret opgestoken.
Toen ik twaalf werd kreeg ik van opa een flesje bier en een klein pakje met tien sigaretten. Beiden smaakten van geen kanten.
Waar opa en klein en schriel manneke was was oma een stevige en stoere vrouw. Ze had thuis ook, zoals dat heette, de broek aan. Ze kreeg aanvankelijk last van godsdienst waanzin en dacht dat in opa een duivel woonde, de eerste tekenen van dementie, dat toen nog kindsheid heette. De laatste jaren van haar leven hebben we haar niet meer gezien, mijn ouders vonden dat te zwaar voor ons.

Opa en oma Ermen, de ouders van mijn moeder, woonden in Oisterwijk. Ze hadden een huis net buiten de het dorp met een immense tuin waar opa groente teelde en ieder jaar een varken had voor de slacht. Opa Ermen werkte bij de schoenfabriek van Berkelmans, waardoor wij altijd goede schoenen hadden. Vaak “monsterparen” die als monster voor de verkoop dienden.
Opa had een Harley Davidson die hij cadeau had gekregen van de bevrijders omdat ze een tijd onderdak hadden gekregen in zijn huis. Hij reed tot op hoge leeftijd zonder rijbewijs op dat ding door het land. Toen ik een jaar of 12 was vroeg hij mij of ik ook eens wilde rijden op de motor. Mijn armen waren net zo lang als het stuur en na een paar seconden eindigde ik in de droge sloot tegenover het huis.
Op het dressoir in de woonkamer stonden ook twee keurige gepoetste granaathulzen als souvenier van een beschieting van een Duitse munitietrein in de oorlog.
Opa was een van de eerste mensen in Oisterwijk die een televisie had. En zo zaten we in 1963 met de mannen van de familie te kijken naar de halve finale wedstrijd tussen Feijenoord en Benfica, terwijl half Oisterwijk door het raam probeerde een wat mee te krijgen.
Opa Ermen was een getalenteerd biljarter en hij wilde graag dat ik als zijn oudste kleinzoon daar goed in zou worden. Helaas ontbrak en ontbreekt dat talent bij mij. Een keer stelde hij voor een partijtje tot de 100 de spelen. Ik kreeg vast 99 punten en de opstoot, die ik mistte. Vervolgens maakte hij op zijn gemak een serie van 100.
In zijn testament liet hij mij zijn keu na.
Opa speelde ook in de Harmonie Asterius in Oisterwijk. Hij speelde schuiftrombone. Ook voor het bespelen van dat instrument had ik geen talent.
Oma kon geweldig koken en vooral veel. Als we er logeerden werd je overladen met stamppotten met zult, uitgebakken spek en puddingen. Naar wat ik later pas hoorde werd ze depressief en heeft ze zichzelf verdronken in de sloot achter het huis. Omdat iemand die zelfmoord had gepleegd niet in “gewijde grond” mocht worden begraven heeft opa flink ruzie gekregen met de pastoor.
Opa hertrouwde later met Lenie. Toen zij een keer naar de tandarts moest keek opa haar na en zag haar neervallen. Ze had een hartstilstand en was op slag dood.
Opa ging naar het bejaardenhuis waar hij kon biljarten met de andere mannen. Toen we trouwden hebben we hem daar opgehaald en reed hij mee in de trouwauto. Toen we hem een paar jaar later vertelden dat Ineke in verwachting was, huilde hij zachtjes en zei dat zijn leven compleet was. Enkele weken later overleed hij.,

Ik mis hem nog steeds.